Ήταν το 2005, μια βραδιά στην ταβέρνα του Βατζουλιά στην Αίγινα, με μια παρέα φίλων. Η Ντόρα Μπακοπούλου, που μόλις είχε αγοράσει σπίτι στο νησί, μας έλεγε πόσο χαρούμενη ήταν που θα περνούσε περισσότερο χρόνο εδώ. Μας είπε όμως πως «δεν γίνεται να κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι… Πρέπει να κάνουμε ένα φεστιβάλ κλασικής μουσικής». Και το έκανε!

Πέρασαν 20 χρόνια. Το φεστιβάλ έχει καθιερωθεί στα πολιτιστικά δρώμενα της Αίγινας και έχει διεθνή φήμη. Οι αξέχαστες στιγμές είναι πολλές. Ευγνωμονώ τη Ντόρα που έθεσε την ιδέα στο τραπέζι εκείνο το βράδυ.

Φίλοι μαζευτήκαμε, γίναμε «Οι φίλοι του φεστιβάλ» και το αγκαλιάσαμε με αγάπη και όρεξη. Αρχικά, οι συναυλίες γίνονταν στην παραλία της Αύρας και στο μικρό θέατρο Ιάσωνα Μολφέση στην Παχειά Ράχη, στον κήπο του σπιτιού μας. Ένα παλιό αλώνι, που ο καλός μας φίλος Ιάσωνας Μολφέσης είχε τη φαεινή ιδέα να το μετατρέψουμε σε μια μικρή αρένα: «Να μαζεύονται οι άνθρωποι εδώ, να επικοινωνούν, να μιλάνε…»

Θυμάμαι ακόμη ένα μεσημέρι, στο αμάξι μου, η Ντόρα και εγώ να ψάχνουμε για κάποιον επιπλέον χώρο, μικρότερο από την Αύρα, για συναυλίες. Το μάτι μου είχε πάρει μια γωνία στην πίσω πλευρά των φυλακών, στην αυλή του Ναού του Σωτήρος. Πήγαμε μαζί να το δούμε. Αυτό ήταν! Η αυλή έγινε το τρίτο σημείο του φεστιβάλ — ένα πολύ ιδιαίτερο σκηνικό όπως και τα άλλα δύο.

Πρόσφατα, ένας φίλος μουσικός μου έλεγε πως οι καλλιτέχνες, όταν έχουμε μια ιδέα ή ένα εγχείρημα κατά νου, το πραγματοποιούμε μόνο με έναν ενθουσιασμό ανάλογο εκείνου του έρωτα, που ξεπερνά τα εμπόδια. Όπως ακριβώς ένας ερωτευμένος…

Έχει απόλυτο δίκιο.
Το Διεθνές Μουσικό Φεστιβάλ Αίγινας είναι καρπός ενός τέτοιου έρωτα.

φωτογραφία: Σπυρος Παντελάκης